Wat neem ik mee

Hoihoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Ik ben in mijn laatste weken aangekomen van mijn stage en heb een baan aangeboden gekregen binnen het asvz, waardoor dit mijn laatste blog is die ik schrijf binnen mijn stageperiode.

Ik wil jullie voor het laatst dan ook meenemen in mijn brein dwars door de chaos en het leren van wie ik ben als ervaringsdeskundige heen.

Het begon als een hele happening. Met trillende handen begon ik mijn eerste weken, maar wat was ik blij met het team waarin ik terechtkwam. Ik leerde veel van mijn team, zoals hoe om te gaan met je LVB. En dat het helemaal oke was wat je ook met je meedroeg. Ik was voor het eerst in mijn leven gewoon mens met mijn autisme en ik kon er wat mee.

Maar ik vond het vaak zat lastig om steeds weer te moeten schakelen, steeds weer veranderingen binnen het werk aan te gaan. Waardoor ik zeker in het begin versleten thuiskwam. Maar ik begon het werk leuk te vinden, en ik kon mezelf niet meer stoppen, want waar mensen zeiden dat werk ook weleens je passie kon worden dat werd het zeker bij mij. Waar mijn stagebegeleidster tegen mij zei dat ik beter even een dag rust kon nemen, kon ik mijn vingers niet sluiten om te stoppen met werken. Ik vond alles leuk en ik wilde elke kans pakken die er te pakken viel.

Toen ik dan ook flauwviel omdat het teveel voor mij werd, ben ik ineens weer tegen mijzelf aangelopen. Ik wilde wel, maar het lukte mij niet meer, dus heb ik ook echt daadwerkelijk 2 tot 3 weken de tijd genomen om op mijn manier tot rust te komen.

Maar toen ik weer eenmaal op gang kwam kon ik weer niet stoppen met werken, ik bleef ja zeggen op vragen die ik veel te leuk vond om aan te pakken en voor ik het wist kreeg ik weer de vraag van mijn stagebegeleidster: heb je een dag genomen om te ontspannen?

Ik heb in mijn stageperiode veel over mijn autisme geleerd, en ik ben dan ook daadwerkelijk met mijn herstel begonnen tijdens mijn stageperiode. En ik ben er nog zeker niet, maar ik leer elke dag weer bij en het is voor mij een begin naar een betere toekomst.

En toch ben ik nu doodsbang. Bang om weer te falen, bang voor de grote veranderingen die eraan zitten te komen, bang dat ik toch teveel van mijzelf ga vragen. Maar ik kijk er ook heel erg naar uit. Ik kijk ernaar uit om nog meer mensen te helpen die net als mij autisme hebben, maar zelf niet kunnen vertellen wat er in hen omgaat, ik kijk ernaaruit om mensen te helpen gezien te worden met de rugzak die zij mee moeten dragen, maar ik kijk er vooral naaruit om de GGZ en de Gehandicaptenzorg een stukje liefde uit te dragen, want ik heb jaren thuis gezeten en gewacht tot het moment er kwam die nu toch echt is aangebroken.

wat ben ik blij dat ik deze stappen heb gezet om te komen waar ik nu sta en ik kan het echt iedereen aanraden die met hun rugzakje iets willen bijdragen in het leven van andere mensen.