Categorie archief:Stage ervaringsdeskundige

Wat neem ik mee

Hoihoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Ik ben in mijn laatste weken aangekomen van mijn stage en heb een baan aangeboden gekregen binnen het asvz, waardoor dit mijn laatste blog is die ik schrijf binnen mijn stageperiode.

Ik wil jullie voor het laatst dan ook meenemen in mijn brein dwars door de chaos en het leren van wie ik ben als ervaringsdeskundige heen.

Het begon als een hele happening. Met trillende handen begon ik mijn eerste weken, maar wat was ik blij met het team waarin ik terechtkwam. Ik leerde veel van mijn team, zoals hoe om te gaan met je LVB. En dat het helemaal oke was wat je ook met je meedroeg. Ik was voor het eerst in mijn leven gewoon mens met mijn autisme en ik kon er wat mee.

Maar ik vond het vaak zat lastig om steeds weer te moeten schakelen, steeds weer veranderingen binnen het werk aan te gaan. Waardoor ik zeker in het begin versleten thuiskwam. Maar ik begon het werk leuk te vinden, en ik kon mezelf niet meer stoppen, want waar mensen zeiden dat werk ook weleens je passie kon worden dat werd het zeker bij mij. Waar mijn stagebegeleidster tegen mij zei dat ik beter even een dag rust kon nemen, kon ik mijn vingers niet sluiten om te stoppen met werken. Ik vond alles leuk en ik wilde elke kans pakken die er te pakken viel.

Toen ik dan ook flauwviel omdat het teveel voor mij werd, ben ik ineens weer tegen mijzelf aangelopen. Ik wilde wel, maar het lukte mij niet meer, dus heb ik ook echt daadwerkelijk 2 tot 3 weken de tijd genomen om op mijn manier tot rust te komen.

Maar toen ik weer eenmaal op gang kwam kon ik weer niet stoppen met werken, ik bleef ja zeggen op vragen die ik veel te leuk vond om aan te pakken en voor ik het wist kreeg ik weer de vraag van mijn stagebegeleidster: heb je een dag genomen om te ontspannen?

Ik heb in mijn stageperiode veel over mijn autisme geleerd, en ik ben dan ook daadwerkelijk met mijn herstel begonnen tijdens mijn stageperiode. En ik ben er nog zeker niet, maar ik leer elke dag weer bij en het is voor mij een begin naar een betere toekomst.

En toch ben ik nu doodsbang. Bang om weer te falen, bang voor de grote veranderingen die eraan zitten te komen, bang dat ik toch teveel van mijzelf ga vragen. Maar ik kijk er ook heel erg naar uit. Ik kijk ernaar uit om nog meer mensen te helpen die net als mij autisme hebben, maar zelf niet kunnen vertellen wat er in hen omgaat, ik kijk ernaaruit om mensen te helpen gezien te worden met de rugzak die zij mee moeten dragen, maar ik kijk er vooral naaruit om de GGZ en de Gehandicaptenzorg een stukje liefde uit te dragen, want ik heb jaren thuis gezeten en gewacht tot het moment er kwam die nu toch echt is aangebroken.

wat ben ik blij dat ik deze stappen heb gezet om te komen waar ik nu sta en ik kan het echt iedereen aanraden die met hun rugzakje iets willen bijdragen in het leven van andere mensen.

Omgaan met het negatieve cirkeltje

Hoihoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Tijdens de lessen die ik op mijn stage heb gehad over Autisme, kwam het volgende ter sprake:

Als je autisme hebt kan het heel lastig zijn om uit het negatieve/een cirkeltje te komen. Ik heb hier zelf ook wel last van en ik was benieuwd naar hoe je hiermee om kunt gaan.

Daarom ben ik op onderzoek uitgegaan en geloof mij het is echt niet heel makkelijk, zeker niet als je autisme hebt, maar het is niet onmogelijk.

Wat ik in 1e instantie heb gedaan is zorgen voor duidelijkheid in mijn hoofd. Dit heb ik samen met mijn omgeving gedaan door duidelijke afspraken te maken, waar ik mij aan dien te houden samen met mijn omgeving. Dit hoeft niet te betekenen dat je je er heel star aan dient te houden. Maar het zorgt wel voor meer rust in je hoofd en in je omgeving.

Daarbij was het belangrijk om nadat het een paar weken goed gaat jezelf en de omgeving te belonen door middel van een compliment bijvoorbeeld of een dag met zijn allen iets leuks doen. Voor mij was het bijvoorbeeld al een beloning dat ik thuiskwam en het weer gewoon als van ouds gezellig was. Ik voelde mij daardoor weer vrolijk en had zin in de dag

Wat nog meer belangrijk is: zorg voor reflectie: iedere keer dat het weer dreigt mis te gaan is zeker niet minder belangrijk, maar zorg ervoor dat je je gedachten focus op de momenten die wel goed gaan. Ik kan dit nog niet alleen. Ik focus mij nog te snel op wanneer het niet goed gaat, terwijl er nog heel veel meer momenten zijn die wel goed gaan. Dus zorg ervoor dat je hiermee in contact blijf met je omgeving, Hoe zit je er nu bij. Het is namelijk menselijk, maar zeker als je al door je autisme star in de negatieve cirkeltje kunt blijven hangen om in het negatieve te blijven hangen. Maar het maakt je dag er niet vrolijker op.

zorg voor affirmaties: een mooie tekst of gebaar naar jezelf en de omgeving. Geloof mij: het brengt je ten eerste dichter bij elkaar, en het tobben verdwijnt hiermee. Je hoeft het niet perse op te schrijven, je kunt het ook gewoon beluisteren of ernaar kijken. Wat ik bijvoorbeeld doe is een affirmatie opzoeken op youtube om mijn dag af te sluiten. Maar het gaat erom wat voor jou werkt.

Maar in alles wat je doet heb geduld en weet dat het niet altijd perfect hoef te gaan. Als het even niet gaat zoals je wilt is dit ook helemaal niet erg. Laat het er gewoon zijn en be there.

Het begint dus bij jezelf om uit dit cirkeltje te komen, maar je omgeving is hierin niet minder belangrijk. Dus de volgende tips heb ik kort voor jullie op een rij gezet:

Zorg voor duidelijkheid, overzicht en structuur

Zorg voor beloningsmomenten en dat het een gewoonte wordt om na een paar weken elkaar te belonen

Zorg voor reflectie (zelfreflectie en checken bij je omgeving)

zorg voor affirmaties

maar bovenal heb geduld en focus je op wat is/wat bij jou past op dat moment

Ben ik gek?

Lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Dit keer zal ik een gedicht met jullie delen die ik erg vond passen bij waar ik vandaan kwam als het gaat om het onderzoeken bij wie ik ben rondom autisme. Ik hoop dat jullie er wat van opsteken en dat als iemand zich erin herkent dit met mij deelt.

Ben ik raar?

Vraag je aan een kleine gup die nog nooit heeft gezwommen om gelijk te kunnen zwemmen?

Vraag je aan een kind die nog nooit heeft gefietst dat deze gelijk kan fietsen?

Nee toch?

Waarom ben ik dan raar dat ik nog niet gelijk de praktijk onder de knie had?

Vraag je aan een bloem om op een bepaald tempo te moeten groeien? dan vervaagd deze in het niets en in kleur

Vraag je een kind om onder druk te presteren dan verdwijnt zijn kleur in een kleur die precies op de wereld lijkt

Dus waarom ben ik dan zo raar om te vragen om in mijn eigen tempo de wereld te mogen ontdekken?

Waarom ben ik zo raar als ik simpelweg vraag om mijn unieke zelf te mogen laten stralen in al zijn pracht en kracht?

Nee ik ben niet raar om wie ik ben, maar ik ben raar gemaakt in de maatschappij die vroeg om een robot te zijn

Nee ik ben niet raar om te vragen of ik in mijn eigen tempo zou mogen leren

Ik ben simpelweg raar gemaakt in de maatschappij die vroeg om in een rechte lijn te lopen en normaal te doen.

Ik ben niet raar, ik ben gewoon bijzonder en uniek net als ieder ander persoon

Ieder mens is uniek

Je zou je afvragen, wat heeft dit nou weer met autisme te maken? Daar kan ik je makkelijk een antwoord op geven: De meeste mensen met autisme lieten eigenlijk precies zien wat de omgeving niet wilden dat ze lieten zien, ze gingen precies tegen de stroming in en waren zichzelf. Ze zeiden eigenlijk tegen de wereld hey jongens ik ben gewoon zo en je doet het er maar mee. Maar de wereld vond dit gedrag raar en plakten er een labeltje op, met als gevolg de medicijnen en de gedragsverandering waar ze week in week uit naar binnen moesten werken of onder behandeling van moesten zijn.

Nou geloof ik zeker dat er zoiets bestaat als gedragsverandering en weet ik echt wel dat medicijnen enigszins helpend kunnen zijn. Maar haal je kunt niet zomaar een symptoom weghalen en verwachten dat deze binnen de kortste keren niet meer terugkomt.

Wat ik je uit deze blog hoop te laten halen daarom is: kijk naar ieder persoon als uniek individueel wezen, met ieder zijn eigen liefdevolle uniekheid in zich, waar je uiteindelijk weer heel veel van kan leren.

Tot slot wil ik jullie nog 1 ding vragen: iedereen wilt leven in een inclusieve samenleving waar iedereen zichzelf mag zijn en mag laten stralen, waarom beginnen we daar vandaag dan niet gewoon gelijk mee door bewust naar jezelf en de ander te kijken gewoon hoe deze is als uniek persoon?

Wat de meeste weerstand bied,pak die weerstand aan en ga ervoor

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Tijdens mijn opleiding tot ervaringsdeskundige kregen wij veel wijze lessen voor de rest van onze leven met ons mee, waaronder datgene wat hierboven staat.

Tijdens de theorie vond ik het af en toe heel lastig om te begrijpen wat ze nou daadwerkelijk bedoelden, totdat ik stage ging lopen of naar huis ging en ik erachterkwam wat deze zaadjes voor mij in mijn leven kon betekenen.

Op mijn stage vond ik het bijvoorbeeld altijd erg lastig om mezelf te verkopen, om te laten zien wat ik beter kon. Toen ik dan ook stage ging lopen bij de stage waar ik nu stageloop kwam ik er snel achter dat als ik mijn workshops niet op de 1 of andere manier promoot dat ik niet de mogelijkheid kan krijgen om mijn programma te kunnen uitvoeren. Toen ik dan na heel veel innerlijke monologen (zie vorige blog) gehouden te hebben maakte ik toch die stomme promotie materiaal waar ik een gruwelijke hekel aan had.

Maar waar je je aandacht op vestigt dat groeit, en bij mijn workshops en gastlessen dus ook. Voor ik het wist bleven er maar vragen binnenstromen en kon ik niet meer bijhouden hoeveel mensen er op mijn expositie wilde komen. Daardoor moest ik wel alles op een rijtje zetten.

Wat ik hier dus aan jullie mee wil geven, voel je je ongemakkelijk ergens over? of krijg je er verschikkelijk veel irritaties van? ga het na bij jezelf, maar pak het vooral aan, want geloof mij je krijgt er heel veel voor terug.

Wat dit met Autisme te maken heeft? nou iemand met autisme kan zo in zijn hoofd blijven graven tot ze eindelijk een oplossing hebben gevonden, maar als je eenmaal bezig bent ben je niet meer te stoppen. Dus lief mens met autisme, pak je weerstand en doe!

innerlijke monoloog

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Ik kwam van de week een tekst tegen op facebook en ik herkende mij er zo in dat ik dit gewoon moest delen. Herken jij je hier ook in?

De tekst gaat als volgt:

Als je autisme hebt, kan een constante innerlijke monoloog een veelvoorkomende ervaring zijn. Het kan soms voelen alsof je een hele andere wereld in je hoofd hebt, waarin je gedachten voortdurend om je heen zwermen en je alles wat er gebeurt analyseert en overdenkt.

Een van de voordelen van een constante innerlijke monoloog voor mensen met autisme is dat het je kan helpen om je emoties en gedachten te begrijpen en te verwerken. Het kan je helpen om jezelf beter te begrijpen en om te gaan met gevoelens van overweldiging, angst en stress. Het kan je ook helpen om bepaalde situaties beter te begrijpen en erop te reageren, omdat je de tijd hebt genomen om erover na te denken voordat je handelt.

Aan de andere kant kan een constante innerlijke monoloog voor mensen met autisme ook nadelen hebben. Het kan bijvoorbeeld leiden tot vermoeidheid en overprikkeling, maar het kan ook voor problemen zorgen in de sociale omgang, omdat het veel mentale energie kost om voortdurend in je eigen hoofd te praten en te denken. Dit kan ertoe leiden dat je je uitgeput voelt en moeite hebt om je te concentreren op andere taken en het kan zijn dat je te veel in je eigen hoofd zit en hierdoor niet genoeg aandacht besteedt aan de interacties die plaatsvinden om je heen. Dit kan leiden tot miscommunicatie en ongemakkelijke situaties.

Een belangrijk aspect van het omgaan met een constante innerlijke monoloog als iemand met autisme, is het vinden van manieren om deze te reguleren. Dit kan bijvoorbeeld door middel van mindfulness-oefeningen, waarbij je je aandacht richt op het hier en nu en probeert je gedachten te laten gaan. Het kan ook nuttig zijn om te leren hoe je je gedachten en gevoelens kunt uiten, bijvoorbeeld door middel van kunst, muziek of schrijven.

Dit was precies zoals ik met mijn innerlijke stem omging. Ik ben mijn gedachten gaan opschrijven en ik ben gaan schilderen om mijn constante gedachtegang weer tot rust te kunnen brengen, ik vond dit erg interessant om te lezen, omdat ik mij toen pas realiseerde dat dit dus ook met mijn autisme te maken kan hebben.

Hoe zit dit bij jou? Heb jij ook zo’n innerlijke monoloog en zo ja, hoe ga jij hier dan mee om? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Atypical burn-out

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Daar ben ik weer, en dit keer met de al dan zo bekende Atypical burn-out. Wat is dat en wat kun je doen om minder stress/overprikkeling op je werk en thuis te ervaren?

Een Atypical burn-out is een chronische overprikkeling die iemand met autisme/adhd kan ervaren na lange tijd niet geluisterd te hebben naar hun lichaam. Maar je wilt ook niet onderprikkelt/verveeld raken dus wat is nou het slimste om te doen?

Ik heb een hele lange tijd thuis gezeten, ik hoefde niet naar werk, want die had ik niet. Ik hoefde enkel naar mijn vrijwilligerswerk. Op een gegeven moment voelde ik mij erg suf en had ik geen fut om uit bed te komen. En waarom, zou je misschien denken. Is het niet fijner dat je zo weinig verwachtingen heb, zo weinig prikkels en een kleine omgeving? Nou ja aan de ene kant was het zeker autisme proef, maar ik miste op een gegeven de uitdaging. Ik raakte onderprikkelt van het thuiskomen en geen doel hebben.

Dat wilde ik niet meer en toen ik dan ook ging stagelopen ben ik volop erin gegaan. Ik was dag en nacht bezig met stage. ‘s-nachts kreeg ik de leukste ideeën die ik dan weer wilde opschrijven en overdag schreef ik blogs en breide ik mijn netwerk uit. Dit ging goed tot er op een gegeven moment iets tussendoor gebeurde, waardoor het mij toch teveel werd. Ik raakte overprikkeld.

wat ik hiervan geleerd heb is dat de enthousiasme die ik heb voor mijn vak niet moet afhangen van mijn gesteldheid. Ik wil tenslotte ook gewoon goed voor mijn lichaam kunnen zorgen. Daarom ben ik de afgelopen weken ook niet gaan bloggen. Ik kon het gewoon niet opbrengen om wat te schrijven.

Maar wat kun je doen om zoveel mogelijk te voorkomen dat je in een burn-out of een bore-out terecht komt? het klinkt simpeler dan je denkt, maar zorg voor een goede balans tussen inspanning en ontspanning. Er zijn genoeg mogelijkheden dat je bijvoorbeeld dat wat je op je werk niet kon doen, thuis af kunt maken. Zorg voor een goede structuur en vaste tijdstippen waarin je aan de slag kan gaan.

Planning is hierin de key, maar ook genoeg momenten inplannen dat je tot rust kan komen. Rust en stap voor stap dingen ondernemen is voor mij een hele grote uitdaging. Ik wil alles namelijk doen, en vergeet dan voor mezelf te zorgen via ontspanning.

Hoe gaat dat bij jou? lukt jou het om de balans te houden tussen inspanning(werken) en ontspanning? en hoe doe jij dit dan?

Professionele nabijheid

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Ik zit al een tijdje met deze vraag in mijn hoofd: tot hoeverre mag ik de afstand bewaren en in hoeverre mag ik dichterbij komen bij iemand. Op school heb ik geleerd dat ik als ervaringsdeskundige dichterbij kan en waarschijnlijk ook mag komen (professionele nabijheid ook wel genoemd) dan een ondersteuner die niet dezelfde ervaringen deelt, maar wat nou als je daarmee te dichtbij kunt komen?

Het is iedere keer weer creatief nadenken van wanneer kan ik nou iets dichterbij iemand gaan staan en wanneer is het handig om even die ‘professionele’ afstand te bewaren, want is het niet fijner als een persoon die wilt worden geholpen weet dat jij ook maar mens bent en daardoor ook weleens fouten maakt, je corrigeert weer opkrabbelt en op deze manier hoop kunt brengen dat deze persoon niet de enige is. En waarom is dat niet eigenlijk de gewoonte in Nederland? Waarom wordt je zomaar op een wachtlijst gezet en mag je wachten tot je een ons weegt totdat je eindelijk in aanmerking komt tot de zorg die je al die tijd eigenlijk al hebt verdient? Waarom is hier eigenlijk niet een tussenoplossing voor? waarom heb je nou persé een labeltje nodig om de juiste zorg en snellere zorg te mogen ontvangen?

Als ik als persoon spreek of ik nou autisme heb of niet, dan vind ik het echt absurd dat je geen recht van spreken hebt over de tussenweg voor je eigen zorg, dat als je vragen stelt er per direct wordt gezegd dat ze er geen uitspraken over kunnen doen.

Ik wordt als ervaringsdeskundige getraind om je mens zijn te kunnen laten zien, wie jij bent, jezelf bent, iemand die soms een masker voorhoudt, maar wel weer die masker af kan zetten als dit nodig zou zijn. En ik denk dat je daardoor veel meer kunt bereiken in iemand zijn leven dan iedere andere methode, maar ik kan dit niet alleen, ik heb jullie ook nodig!

Dus wat denk jij dat er in onze zorgsysteem veranderd kan worden? Wat denk jij bij te kunnen dragen in iemand zijn leven om van professionele afstand, professionele nabijheid te kunnen maken?

Wat helpt jou?

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Dit keer wil ik graag een paar tips aan je geven over hoe je om kunt gaan met je autisme.

En dan bedoel ik meer met wat mij heeft geholpen. Dat het mij helpt hoeft namelijk niet te betekenen dat het jou helpt.

Toen ik jonger was vond ik het erg lastig om contact te onderhouden, vaak omdat ik andere interesses had of ik het gewoon lastig vond om een gesprek gaande te houden. Wat mij toen hielp was om vragen alvast van tevoren te bedenken, zo kon ik vaak een gesprek wat meer gaande houden en ging het niet alleen over wat ik zelf had meegemaakt, maar ook wat iemand anders had meegemaakt.

Mijn tip is dus: wil je contact aangaan met iemand, maar weet je niet hoe? stel jezelf dan alvast wat vragen wat je aan deze contactpersoon wilt vragen. Ik merkte vaak wel als ik goed met iemand kon praten dat de contact goed zat, maar ik kan mij zo voorstellen dat dit niet bij iedereen zo is, daarom ook deze tip.

Ik kan mij vaak nogal eens verliezen in iets wat ik op dat moment aan het doen ben. Dat is handig op het moment dat je je moet concentreren, maar niet als je bijvoorbeeld op tijd op je werk moet zijn of anderen verwachten dat je om een bepaalde tijd beneden sta. Voor mij werkt het daarom als iemand dan tegen mij zegt dat we over een kwartier ongeveer gaan eten of dat ik zelf een wekker zet. Zo kan ik schakelen van de ene naar de andere activiteit en ben ik minder gestresst.

Op een dag kom je vaak veel informatie/prikkels om te verwerken tegen. Voor mij helpt het daarom om tussen de activiteiten door even te ontprikkelen. Dit kan uit een andere omgeving stappen tot afleiding zoeken in het schilderen. Als dit niet gaat neem ik vaak voordat ik naar huis ga nog even de tijd om bij te komen.

Ik houdt wel van een feestje, ik vind de sfeer vaak fijn en houdt wel van dansen, maar de prikkels zijn op een feest overweldigend. Voor mij helpt het dan om oortjes mee te nemen en af en toe naar buiten te kunnen. Zo kan ik toch weer een beetje opladen en er weer tegenaan.

Zorg ervoor dat je een goede routine vind die ook gezond voor je is. Ik heb door mijn autisme moeite om van mijn routine af te wijken, maar dit betekend niet dat ik geen andere routines aan kan maken, het heeft alleen wat meer tijd nodig. Voor mij werkt het daarom in het begin om toch iedere dag of week mij aan hetzelfde tijdstip te blijven houden, in het begin zal het lastig zijn, maar door mijzelf aan te blijven spreken dat ik dit kan weet ik mijzelf vaak over de eindstreep te slepen.

ik heb veel moeite gehad om mijzelf te accepteren zoals ik was, maar ik heb mijzelf trucjes aangeleerd om toch mijzelf wat meer te accepteren, dit betekend niet dat ik niet nog steeds onzeker over mezelf ben, maar ik zit nu wel steeds meer op de goede weg. Wat ik je daarom mee wil geven is geef jezelf de tijd en ruimte om te ontdekken wie je bent, dat je nu nog niet bent waar je nu wilt zijn betekend niet dat je er niet komt

Als laatste wil ik meegeven dat dit niet altijd zo bij iedereen met autisme zo is, kijk gewoon wat bij jou helpt en pas dat toe. Er zit hier geen goed of fout in, maar wel een succes op een gezonde verandering.

Wat helpt voor jou?

De invloed van een positieve mindset op je beperking(valkuil, diagnose etc.)

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Wat nou als je elke dag een slechte dag hebt. Je voelt je elke dag chronisch somber en je moet jezelf elke dag er weer toe aanzetten om op te staan. Hoe zou je leven er dan uitzien?

Bij mij zal het eruitzien alsof ik niks te doen heb. ik zou die momenten niks uit handen krijgen. Ik heb de neiging om ieder moment in tranen uit te vliegen en ik zou mezelf afvragen wanneer ik mij eindelijk weer goed voel. Dat zagen de mensen in mijn omgeving ook, ze probeerden mij de moed in te praten en te steunen in alles, maar niks kon mij helpen.

Maar stel nou eens dat dit omgedraaid zou zijn. Je voelt je elke dag chronisch vrolijk, je hebt zin om uit bed te stappen, elke plek waar je komt wordt je gewoon blij van en je kunt van iedere situatie wat op je pad komt extra genieten.

Stel je eens voor dat je leven er zo uit zou zien. Zo mooi, onbezorgd en geen moment om te vergeten? hoe zouden de mensen in je omgeving dan op jou reageren?

Ik kom de laatste weken steeds meer mooie momenten tegen en als ik eraan terug denk krijg ik al een glimlach op mijn gezicht. En mijn omgeving ziet dit ook aan mij. Ik kwam van ver maar kijk dan waar je nu staat zeggen ze dan. Ik heb er zo nooit over nagedacht, maar ik moest echt van ver komen en eerlijk gezegd wil ik dit ontzettend graag met jullie delen. De impact van complimenten en een plek waar je gewoon jezelf kan zijn is namelijk heel erg groot. Het gevoel dat je op de juiste werkplek zit en dat alles eindelijk na een hele tijd op rolletjes loopt is enorm.

Maar het gevoel dat je weer een doel hebt om voor te vechten en dat dit gewoon goed gaat, daar heb ik nooit eerder van durven dromen.

Ik heb er zeker wat voor moeten doen. Het ging bij mij met vallen en opstaan. Ik heb mijn mindset aan moeten passen en door veel diepe dalen moeten gaan. Maar waar ik het gevoel had dat ik er alleen voor stond en dat ik maar zou moeten opgeven. Kwam er precies op het juiste moment mijn stage en opleiding op mijn pad.

Ik kan nu zeggen dat het eindelijk echt goed met mij gaat, zonder het weg te lachen, want zo voelt het ook. Het gaat goed met mij. Ik ben nog niet waar ik moet zijn, maar ik heb de moed voor mezelf om er uiteindelijk voor te vechten om te komen waar ik dan wil zijn met mijn diagnose die niet ik is maar wel bij mijn leven hoort te zijn om mezelf te begrijpen en mijzelf trucjes aan te leren.

Hoe is dat bij jou? wanneer voel jij je goed, en wat maakt dat je je op andere momenten minder goed voelt. Wat zou jou helpen om je weer goed te voelen en wat geeft jou hoop?

Mij heeft het geholpen om mijn mindset aan te passen, maar wat helpt jou?

Ik ben weer benieuwd naar jullie reacties.

Overmatig veel stress door veel nieuwe indrukken

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Stel je loopt in een supermarkt en het hele assortiment is net iets anders gelegd, waardoor je het overzicht kwijt bent. Je kind hangt alleen maar op je rug te dansen en je tas met boodschappen vliegt alle kanten op. Op een gegeven moment voel je je kind niet meer op je rug, waardoor je enorm schrikt. Ondertussen dat je je kind aan het zoeken bent kom je er ook nog eens achter dat al het personeel veranderd is. Wat is er gebeurd? Stel je nu eens voor dat je zo’n zelfde situatie met allemaal nieuwe indrukken elke dag tegenkomt?

Dit is misschien een overdreven voorbeeld, want het gebeurd niet zo snel dat je je kind kwijtraakt, tenminste ik hoop het niet, maar er zitten zeker wel flink wat voorbeelden in de vorige situatie verstopt wat iemand met autisme dagelijks/wekelijks tegen kan komen.

Ik had dat van de week weer. Ik had afgesproken met een vriendin om bij haar te gaan slapen, maar net zo goed als dat haar kinderen overweldigd werden door alle nieuwe indrukken had ik precies hetzelfde. Ze zei het zelf ook: de 1e nacht zal ze waarschijnlijk moeilijker in slaap vallen door alle nieuwe indrukken die op haar afkomen, en dit klopte heel sterk. Ondanks dat ik heel lekker lag op mijn bed, moest ik wel wennen aan een klein lampje die in deze kamer hing. Ook hoorde ik de kerkklok om het uur afgaan, waardoor ik daar dan ook weer wakker van werd. Ondertussen waaide het ook nog eens hard, waardoor toen ik wilde gaan slapen ik moeilijk in slaap kwam.

Daarom is het voor mij belangrijk dat ik ergens even de tijd krijg om ergens aan te wennen, of mijzelf voor te bereiden op dat wat komen gaat. In het begin zal ik daarom ook sneller de kat uit de boom kijken voor ik iets onderneem, maar dat geeft allemaal niet, zolang hier rekening mee wordt gehouden.

Dit is dan ook mijn tip hierover: Bereid deze persoon goed voor op wat komen gaat, zodat deze weet wat hem/haar te wachten staat. Geef deze persoon ook even de tijd om te wennen aan alle indrukken, het hoeft niet lang te zijn, ze kunnen net zo goed binnen een dag al gewend zijn aan alles om zich heen, maar pijl dat dan even. Is deze persoon alle indrukken gewend? laat het dan vieren, en zo niet: neem dan de tijd.

Herken je je ook in 1 van de situaties die je in mijn blogs gelezen hebt, dan kun je mij altijd nog bereiken via mijn mailadres:

a.dezeeuw3295@gmail.com

9 mei, van 12.00 uur tot 17.00 uur staat er op de kubus in Sliedrecht een expositie gepland voor alle mensen die meer te weten willen komen over wat ik deze stage allemaal gedaan heb om stigma rondom autisme te kunnen bestrijden. Dus ben je nieuwsgierig geworden en wil je nog meer weten van mij. Stuur mij dan ook een mailtje dan kan ik jou ook op de lijst van deelnemers zetten. Ik heb er veel zin in om je te ontmoeten!