Ben ik gek?

Lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Dit keer zal ik een gedicht met jullie delen die ik erg vond passen bij waar ik vandaan kwam als het gaat om het onderzoeken bij wie ik ben rondom autisme. Ik hoop dat jullie er wat van opsteken en dat als iemand zich erin herkent dit met mij deelt.

Ben ik raar?

Vraag je aan een kleine gup die nog nooit heeft gezwommen om gelijk te kunnen zwemmen?

Vraag je aan een kind die nog nooit heeft gefietst dat deze gelijk kan fietsen?

Nee toch?

Waarom ben ik dan raar dat ik nog niet gelijk de praktijk onder de knie had?

Vraag je aan een bloem om op een bepaald tempo te moeten groeien? dan vervaagd deze in het niets en in kleur

Vraag je een kind om onder druk te presteren dan verdwijnt zijn kleur in een kleur die precies op de wereld lijkt

Dus waarom ben ik dan zo raar om te vragen om in mijn eigen tempo de wereld te mogen ontdekken?

Waarom ben ik zo raar als ik simpelweg vraag om mijn unieke zelf te mogen laten stralen in al zijn pracht en kracht?

Nee ik ben niet raar om wie ik ben, maar ik ben raar gemaakt in de maatschappij die vroeg om een robot te zijn

Nee ik ben niet raar om te vragen of ik in mijn eigen tempo zou mogen leren

Ik ben simpelweg raar gemaakt in de maatschappij die vroeg om in een rechte lijn te lopen en normaal te doen.

Ik ben niet raar, ik ben gewoon bijzonder en uniek net als ieder ander persoon

Ieder mens is uniek

Je zou je afvragen, wat heeft dit nou weer met autisme te maken? Daar kan ik je makkelijk een antwoord op geven: De meeste mensen met autisme lieten eigenlijk precies zien wat de omgeving niet wilden dat ze lieten zien, ze gingen precies tegen de stroming in en waren zichzelf. Ze zeiden eigenlijk tegen de wereld hey jongens ik ben gewoon zo en je doet het er maar mee. Maar de wereld vond dit gedrag raar en plakten er een labeltje op, met als gevolg de medicijnen en de gedragsverandering waar ze week in week uit naar binnen moesten werken of onder behandeling van moesten zijn.

Nou geloof ik zeker dat er zoiets bestaat als gedragsverandering en weet ik echt wel dat medicijnen enigszins helpend kunnen zijn. Maar haal je kunt niet zomaar een symptoom weghalen en verwachten dat deze binnen de kortste keren niet meer terugkomt.

Wat ik je uit deze blog hoop te laten halen daarom is: kijk naar ieder persoon als uniek individueel wezen, met ieder zijn eigen liefdevolle uniekheid in zich, waar je uiteindelijk weer heel veel van kan leren.

Tot slot wil ik jullie nog 1 ding vragen: iedereen wilt leven in een inclusieve samenleving waar iedereen zichzelf mag zijn en mag laten stralen, waarom beginnen we daar vandaag dan niet gewoon gelijk mee door bewust naar jezelf en de ander te kijken gewoon hoe deze is als uniek persoon?