Categorie archief:Geen categorie

Ben ik gek?

Lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Dit keer zal ik een gedicht met jullie delen die ik erg vond passen bij waar ik vandaan kwam als het gaat om het onderzoeken bij wie ik ben rondom autisme. Ik hoop dat jullie er wat van opsteken en dat als iemand zich erin herkent dit met mij deelt.

Ben ik raar?

Vraag je aan een kleine gup die nog nooit heeft gezwommen om gelijk te kunnen zwemmen?

Vraag je aan een kind die nog nooit heeft gefietst dat deze gelijk kan fietsen?

Nee toch?

Waarom ben ik dan raar dat ik nog niet gelijk de praktijk onder de knie had?

Vraag je aan een bloem om op een bepaald tempo te moeten groeien? dan vervaagd deze in het niets en in kleur

Vraag je een kind om onder druk te presteren dan verdwijnt zijn kleur in een kleur die precies op de wereld lijkt

Dus waarom ben ik dan zo raar om te vragen om in mijn eigen tempo de wereld te mogen ontdekken?

Waarom ben ik zo raar als ik simpelweg vraag om mijn unieke zelf te mogen laten stralen in al zijn pracht en kracht?

Nee ik ben niet raar om wie ik ben, maar ik ben raar gemaakt in de maatschappij die vroeg om een robot te zijn

Nee ik ben niet raar om te vragen of ik in mijn eigen tempo zou mogen leren

Ik ben simpelweg raar gemaakt in de maatschappij die vroeg om in een rechte lijn te lopen en normaal te doen.

Ik ben niet raar, ik ben gewoon bijzonder en uniek net als ieder ander persoon

Ieder mens is uniek

Je zou je afvragen, wat heeft dit nou weer met autisme te maken? Daar kan ik je makkelijk een antwoord op geven: De meeste mensen met autisme lieten eigenlijk precies zien wat de omgeving niet wilden dat ze lieten zien, ze gingen precies tegen de stroming in en waren zichzelf. Ze zeiden eigenlijk tegen de wereld hey jongens ik ben gewoon zo en je doet het er maar mee. Maar de wereld vond dit gedrag raar en plakten er een labeltje op, met als gevolg de medicijnen en de gedragsverandering waar ze week in week uit naar binnen moesten werken of onder behandeling van moesten zijn.

Nou geloof ik zeker dat er zoiets bestaat als gedragsverandering en weet ik echt wel dat medicijnen enigszins helpend kunnen zijn. Maar haal je kunt niet zomaar een symptoom weghalen en verwachten dat deze binnen de kortste keren niet meer terugkomt.

Wat ik je uit deze blog hoop te laten halen daarom is: kijk naar ieder persoon als uniek individueel wezen, met ieder zijn eigen liefdevolle uniekheid in zich, waar je uiteindelijk weer heel veel van kan leren.

Tot slot wil ik jullie nog 1 ding vragen: iedereen wilt leven in een inclusieve samenleving waar iedereen zichzelf mag zijn en mag laten stralen, waarom beginnen we daar vandaag dan niet gewoon gelijk mee door bewust naar jezelf en de ander te kijken gewoon hoe deze is als uniek persoon?

innerlijke monoloog

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Ik kwam van de week een tekst tegen op facebook en ik herkende mij er zo in dat ik dit gewoon moest delen. Herken jij je hier ook in?

De tekst gaat als volgt:

Als je autisme hebt, kan een constante innerlijke monoloog een veelvoorkomende ervaring zijn. Het kan soms voelen alsof je een hele andere wereld in je hoofd hebt, waarin je gedachten voortdurend om je heen zwermen en je alles wat er gebeurt analyseert en overdenkt.

Een van de voordelen van een constante innerlijke monoloog voor mensen met autisme is dat het je kan helpen om je emoties en gedachten te begrijpen en te verwerken. Het kan je helpen om jezelf beter te begrijpen en om te gaan met gevoelens van overweldiging, angst en stress. Het kan je ook helpen om bepaalde situaties beter te begrijpen en erop te reageren, omdat je de tijd hebt genomen om erover na te denken voordat je handelt.

Aan de andere kant kan een constante innerlijke monoloog voor mensen met autisme ook nadelen hebben. Het kan bijvoorbeeld leiden tot vermoeidheid en overprikkeling, maar het kan ook voor problemen zorgen in de sociale omgang, omdat het veel mentale energie kost om voortdurend in je eigen hoofd te praten en te denken. Dit kan ertoe leiden dat je je uitgeput voelt en moeite hebt om je te concentreren op andere taken en het kan zijn dat je te veel in je eigen hoofd zit en hierdoor niet genoeg aandacht besteedt aan de interacties die plaatsvinden om je heen. Dit kan leiden tot miscommunicatie en ongemakkelijke situaties.

Een belangrijk aspect van het omgaan met een constante innerlijke monoloog als iemand met autisme, is het vinden van manieren om deze te reguleren. Dit kan bijvoorbeeld door middel van mindfulness-oefeningen, waarbij je je aandacht richt op het hier en nu en probeert je gedachten te laten gaan. Het kan ook nuttig zijn om te leren hoe je je gedachten en gevoelens kunt uiten, bijvoorbeeld door middel van kunst, muziek of schrijven.

Dit was precies zoals ik met mijn innerlijke stem omging. Ik ben mijn gedachten gaan opschrijven en ik ben gaan schilderen om mijn constante gedachtegang weer tot rust te kunnen brengen, ik vond dit erg interessant om te lezen, omdat ik mij toen pas realiseerde dat dit dus ook met mijn autisme te maken kan hebben.

Hoe zit dit bij jou? Heb jij ook zo’n innerlijke monoloog en zo ja, hoe ga jij hier dan mee om? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.