Categorie archief:Autisme onderzoek bij vrouwen

Hoihoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Tijdens de lessen die ik op mijn stage heb gehad over Autisme, kwam het volgende ter sprake:

Als je autisme hebt kan het heel lastig zijn om uit het negatieve/een cirkeltje te komen. Ik heb hier zelf ook wel last van en ik was benieuwd naar hoe je hiermee om kunt gaan.

Daarom ben ik op onderzoek uitgegaan en geloof mij het is echt niet heel makkelijk, zeker niet als je autisme hebt, maar het is niet onmogelijk.

Wat ik in 1e instantie heb gedaan is zorgen voor duidelijkheid in mijn hoofd. Dit heb ik samen met mijn omgeving gedaan door duidelijke afspraken te maken, waar ik mij aan dien te houden samen met mijn omgeving. Dit hoeft niet te betekenen dat je je er heel star aan dient te houden. Maar het zorgt wel voor meer rust in je hoofd en in je omgeving.

Daarbij was het belangrijk om nadat het een paar weken goed gaat jezelf en de omgeving te belonen door middel van een compliment bijvoorbeeld of een dag met zijn allen iets leuks doen. Voor mij was het bijvoorbeeld al een beloning dat ik thuiskwam en het weer gewoon als van ouds gezellig was. Ik voelde mij daardoor weer vrolijk en had zin in de dag

Wat nog meer belangrijk is: zorg voor reflectie: iedere keer dat het weer dreigt mis te gaan is zeker niet minder belangrijk, maar zorg ervoor dat je je gedachten focus op de momenten die wel goed gaan. Ik kan dit nog niet alleen. Ik focus mij nog te snel op wanneer het niet goed gaat, terwijl er nog heel veel meer momenten zijn die wel goed gaan. Dus zorg ervoor dat je hiermee in contact blijf met je omgeving, Hoe zit je er nu bij. Het is namelijk menselijk, maar zeker als je al door je autisme star in de negatieve cirkeltje kunt blijven hangen om in het negatieve te blijven hangen. Maar het maakt je dag er niet vrolijker op.

zorg voor affirmaties: een mooie tekst of gebaar naar jezelf en de omgeving. Geloof mij: het brengt je ten eerste dichter bij elkaar, en het tobben verdwijnt hiermee. Je hoeft het niet perse op te schrijven, je kunt het ook gewoon beluisteren of ernaar kijken. Wat ik bijvoorbeeld doe is een affirmatie opzoeken op youtube om mijn dag af te sluiten. Maar het gaat erom wat voor jou werkt.

Maar in alles wat je doet heb geduld en weet dat het niet altijd perfect hoef te gaan. Als het even niet gaat zoals je wilt is dit ook helemaal niet erg. Laat het er gewoon zijn en be there.

Het begint dus bij jezelf om uit dit cirkeltje te komen, maar je omgeving is hierin niet minder belangrijk. Dus de volgende tips heb ik kort voor jullie op een rij gezet:

Zorg voor duidelijkheid, overzicht en structuur

Zorg voor beloningsmomenten en dat het een gewoonte wordt om na een paar weken elkaar te belonen

Zorg voor reflectie (zelfreflectie en checken bij je omgeving)

zorg voor affirmaties

maar bovenal heb geduld en focus je op wat is/wat bij jou past op dat moment

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Daar ben ik weer, en dit keer met de al dan zo bekende Atypical burn-out. Wat is dat en wat kun je doen om minder stress/overprikkeling op je werk en thuis te ervaren?

Een Atypical burn-out is een chronische overprikkeling die iemand met autisme/adhd kan ervaren na lange tijd niet geluisterd te hebben naar hun lichaam. Maar je wilt ook niet onderprikkelt/verveeld raken dus wat is nou het slimste om te doen?

Ik heb een hele lange tijd thuis gezeten, ik hoefde niet naar werk, want die had ik niet. Ik hoefde enkel naar mijn vrijwilligerswerk. Op een gegeven moment voelde ik mij erg suf en had ik geen fut om uit bed te komen. En waarom, zou je misschien denken. Is het niet fijner dat je zo weinig verwachtingen heb, zo weinig prikkels en een kleine omgeving? Nou ja aan de ene kant was het zeker autisme proef, maar ik miste op een gegeven de uitdaging. Ik raakte onderprikkelt van het thuiskomen en geen doel hebben.

Dat wilde ik niet meer en toen ik dan ook ging stagelopen ben ik volop erin gegaan. Ik was dag en nacht bezig met stage. ‘s-nachts kreeg ik de leukste ideeën die ik dan weer wilde opschrijven en overdag schreef ik blogs en breide ik mijn netwerk uit. Dit ging goed tot er op een gegeven moment iets tussendoor gebeurde, waardoor het mij toch teveel werd. Ik raakte overprikkeld.

wat ik hiervan geleerd heb is dat de enthousiasme die ik heb voor mijn vak niet moet afhangen van mijn gesteldheid. Ik wil tenslotte ook gewoon goed voor mijn lichaam kunnen zorgen. Daarom ben ik de afgelopen weken ook niet gaan bloggen. Ik kon het gewoon niet opbrengen om wat te schrijven.

Maar wat kun je doen om zoveel mogelijk te voorkomen dat je in een burn-out of een bore-out terecht komt? het klinkt simpeler dan je denkt, maar zorg voor een goede balans tussen inspanning en ontspanning. Er zijn genoeg mogelijkheden dat je bijvoorbeeld dat wat je op je werk niet kon doen, thuis af kunt maken. Zorg voor een goede structuur en vaste tijdstippen waarin je aan de slag kan gaan.

Planning is hierin de key, maar ook genoeg momenten inplannen dat je tot rust kan komen. Rust en stap voor stap dingen ondernemen is voor mij een hele grote uitdaging. Ik wil alles namelijk doen, en vergeet dan voor mezelf te zorgen via ontspanning.

Hoe gaat dat bij jou? lukt jou het om de balans te houden tussen inspanning(werken) en ontspanning? en hoe doe jij dit dan?

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Dit keer wil ik graag een paar tips aan je geven over hoe je om kunt gaan met je autisme.

En dan bedoel ik meer met wat mij heeft geholpen. Dat het mij helpt hoeft namelijk niet te betekenen dat het jou helpt.

Toen ik jonger was vond ik het erg lastig om contact te onderhouden, vaak omdat ik andere interesses had of ik het gewoon lastig vond om een gesprek gaande te houden. Wat mij toen hielp was om vragen alvast van tevoren te bedenken, zo kon ik vaak een gesprek wat meer gaande houden en ging het niet alleen over wat ik zelf had meegemaakt, maar ook wat iemand anders had meegemaakt.

Mijn tip is dus: wil je contact aangaan met iemand, maar weet je niet hoe? stel jezelf dan alvast wat vragen wat je aan deze contactpersoon wilt vragen. Ik merkte vaak wel als ik goed met iemand kon praten dat de contact goed zat, maar ik kan mij zo voorstellen dat dit niet bij iedereen zo is, daarom ook deze tip.

Ik kan mij vaak nogal eens verliezen in iets wat ik op dat moment aan het doen ben. Dat is handig op het moment dat je je moet concentreren, maar niet als je bijvoorbeeld op tijd op je werk moet zijn of anderen verwachten dat je om een bepaalde tijd beneden sta. Voor mij werkt het daarom als iemand dan tegen mij zegt dat we over een kwartier ongeveer gaan eten of dat ik zelf een wekker zet. Zo kan ik schakelen van de ene naar de andere activiteit en ben ik minder gestresst.

Op een dag kom je vaak veel informatie/prikkels om te verwerken tegen. Voor mij helpt het daarom om tussen de activiteiten door even te ontprikkelen. Dit kan uit een andere omgeving stappen tot afleiding zoeken in het schilderen. Als dit niet gaat neem ik vaak voordat ik naar huis ga nog even de tijd om bij te komen.

Ik houdt wel van een feestje, ik vind de sfeer vaak fijn en houdt wel van dansen, maar de prikkels zijn op een feest overweldigend. Voor mij helpt het dan om oortjes mee te nemen en af en toe naar buiten te kunnen. Zo kan ik toch weer een beetje opladen en er weer tegenaan.

Zorg ervoor dat je een goede routine vind die ook gezond voor je is. Ik heb door mijn autisme moeite om van mijn routine af te wijken, maar dit betekend niet dat ik geen andere routines aan kan maken, het heeft alleen wat meer tijd nodig. Voor mij werkt het daarom in het begin om toch iedere dag of week mij aan hetzelfde tijdstip te blijven houden, in het begin zal het lastig zijn, maar door mijzelf aan te blijven spreken dat ik dit kan weet ik mijzelf vaak over de eindstreep te slepen.

ik heb veel moeite gehad om mijzelf te accepteren zoals ik was, maar ik heb mijzelf trucjes aangeleerd om toch mijzelf wat meer te accepteren, dit betekend niet dat ik niet nog steeds onzeker over mezelf ben, maar ik zit nu wel steeds meer op de goede weg. Wat ik je daarom mee wil geven is geef jezelf de tijd en ruimte om te ontdekken wie je bent, dat je nu nog niet bent waar je nu wilt zijn betekend niet dat je er niet komt

Als laatste wil ik meegeven dat dit niet altijd zo bij iedereen met autisme zo is, kijk gewoon wat bij jou helpt en pas dat toe. Er zit hier geen goed of fout in, maar wel een succes op een gezonde verandering.

Wat helpt voor jou?

Hoi lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Wat nou als je elke dag een slechte dag hebt. Je voelt je elke dag chronisch somber en je moet jezelf elke dag er weer toe aanzetten om op te staan. Hoe zou je leven er dan uitzien?

Bij mij zal het eruitzien alsof ik niks te doen heb. ik zou die momenten niks uit handen krijgen. Ik heb de neiging om ieder moment in tranen uit te vliegen en ik zou mezelf afvragen wanneer ik mij eindelijk weer goed voel. Dat zagen de mensen in mijn omgeving ook, ze probeerden mij de moed in te praten en te steunen in alles, maar niks kon mij helpen.

Maar stel nou eens dat dit omgedraaid zou zijn. Je voelt je elke dag chronisch vrolijk, je hebt zin om uit bed te stappen, elke plek waar je komt wordt je gewoon blij van en je kunt van iedere situatie wat op je pad komt extra genieten.

Stel je eens voor dat je leven er zo uit zou zien. Zo mooi, onbezorgd en geen moment om te vergeten? hoe zouden de mensen in je omgeving dan op jou reageren?

Ik kom de laatste weken steeds meer mooie momenten tegen en als ik eraan terug denk krijg ik al een glimlach op mijn gezicht. En mijn omgeving ziet dit ook aan mij. Ik kwam van ver maar kijk dan waar je nu staat zeggen ze dan. Ik heb er zo nooit over nagedacht, maar ik moest echt van ver komen en eerlijk gezegd wil ik dit ontzettend graag met jullie delen. De impact van complimenten en een plek waar je gewoon jezelf kan zijn is namelijk heel erg groot. Het gevoel dat je op de juiste werkplek zit en dat alles eindelijk na een hele tijd op rolletjes loopt is enorm.

Maar het gevoel dat je weer een doel hebt om voor te vechten en dat dit gewoon goed gaat, daar heb ik nooit eerder van durven dromen.

Ik heb er zeker wat voor moeten doen. Het ging bij mij met vallen en opstaan. Ik heb mijn mindset aan moeten passen en door veel diepe dalen moeten gaan. Maar waar ik het gevoel had dat ik er alleen voor stond en dat ik maar zou moeten opgeven. Kwam er precies op het juiste moment mijn stage en opleiding op mijn pad.

Ik kan nu zeggen dat het eindelijk echt goed met mij gaat, zonder het weg te lachen, want zo voelt het ook. Het gaat goed met mij. Ik ben nog niet waar ik moet zijn, maar ik heb de moed voor mezelf om er uiteindelijk voor te vechten om te komen waar ik dan wil zijn met mijn diagnose die niet ik is maar wel bij mijn leven hoort te zijn om mezelf te begrijpen en mijzelf trucjes aan te leren.

Hoe is dat bij jou? wanneer voel jij je goed, en wat maakt dat je je op andere momenten minder goed voelt. Wat zou jou helpen om je weer goed te voelen en wat geeft jou hoop?

Mij heeft het geholpen om mijn mindset aan te passen, maar wat helpt jou?

Ik ben weer benieuwd naar jullie reacties.

Lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Heb je er weleens over nagedacht of je wel goed genoeg was? Of het werk wat jij leverde wel goed genoeg was? Ik heb hier heel vaak over nagedacht. En voelde mij dan ook snel aangevallen of schuldig als dit niet zo was. Dit gaat heel ver terug bij mij naar de basisschool tijd waarin ik van mezelf moest presteren om hoge cijfers te kunnen halen. Als iemand voor een verslag bijvoorbeeld een 10 zou hebben en ik maar een magere 6je terwijl ik net zo goed mijn best erop gedaan had voelde ik mij heel erg zwak. Ik had toch zo mijn best erop gedaan? Ik had het zo mooi mogelijk bekleed, waarom krijg ook ik niet het cijfer voor mijn proces wat ik heb geleverd ipv. De vele spellingsfouten die erin zouden kunnen staan?

Ik kreeg vaak 1en of 3en voor mijn rekenvaardigheden en als ik echt mijn best op deed was ik net overgegaan met een 5. Maar hoe erg ik mijn best er ook op deed het lukte mij niet om goed te kunnen rekenen. Op een gegeven moment heb ik het dan ook maar opgegeven om goede cijfers voor dit vak te kunnen halen.

Maar als je kijkt naar mijn inzet en naar mijn creativiteit dan had ik misschien wel op de basisschool te horen gekregen dat ik naar de havo of het vwo had gekund, en op de mavo had ik dan misschien met cumlaude geslaagd geweest. Dit zeg ik niet om mijn ego te strelen, maar ik leerde gewoon anders. Ik vond het lastig om cijfers of letters in de juiste volgorde te zetten, maar ik zag hele beelden voor mij en ik moest wel doordat ik gewoon gemiddelde cijfers haalde en moeite had met cijfers en woordzinnen creatieve ideeën of oplossingen verzinnen om toch mijn tijd op school door te kunnen komen doorkomen en zo was ik een kei geworden in mijn gebreken te verbloemen en te acteren om wel goed genoeg te kunnen zijn voor het ‘systeem’ in Nederland.

Zo zijn er velen voorbeelden, maar om terug te komen op het onderwerp autisme: hoeveel kinderen of volwassenen zijn er wel niet geweest die wel slim genoeg zijn geweest, maar doordat ze anders leerden niet tot hun recht zijn kunnen komen op school of in de samenleving? En om terug te komen op het vorige onderwerp over assertiviteit: hoeveel mensen hebben moeite om zichzelf goed genoeg te vinden, om hun zelf, om hun lijf op de 1^e plek te zetten en eigenlijk alleen maar omdat de samenleving zoveel van ze vraagt? Om gelijk in te haken op de basisschool. Het begint namelijk al op basisschool leeftijd. Je moet zoveel: je moet het vwo kunnen halen, je moet slim genoeg zijn om woordzinnen te kunnen maken, om engels te kunnen spreken en zelfs engels te kunnen lezen, om maar niet over de snelheid te praten, je moet zelfs goed genoeg al op jonge leeftijd kunnen rekenen. Maar waar komen de handige denkers dan tot hun recht? Waar komen de wereldverbeteraars in deze samenleving terecht? Is er dan geen plek meer voor de dromers onder ons? De mensen die passie hebben voor het vak wat ze uitvoeren? Moeten die buitengesloten worden, omdat we tegenwoordig zoveel moeten?

Ik ben blij dat ik het stempeltje autisme heb gekregen, omdat ik nu eindelijk tot mijn recht kan komen, maar hoeveel mensen die simpel weg op een andere manier denken en leren dan wat er in dit systeem wordt verwacht zijn al thuis beland? Hoeveel mensen hebben een burn out of depressie, doordat ze de perfectie of de keuzes niet meer bij kunnen benen?  Je moet tenslotte zoveel tegenwoordig…

Volgens mij leren de anders denkenden ons om juist ook anders naar de wereld te kijken, via een andere perspectief. Sommigen om niet zoveel te moeten, anderen om gewoon gelukkig te zijn en weer anderen om in de chaos de orde te kunnen zien.

Zie je wel dat autisme helemaal niet zo gek is? Zeker niet als je kijkt naar wat ik hierboven heb beschreven. Het enige wat iemand met autisme of gewoon iemand van mijn leeftijd van je vraagt is om hen te begrijpen, om rust, geduld op zijn tijd en duidelijkheid wanneer het nodig is. Helaas is dit heel moeilijk in de tegenwoordige tijd te plaatsen aangezien je altijd moet opschieten, je moet rennen voor de volgende afspraak je eigenlijk haast geen tijd hebt om iemand duidelijkheid over de afspraken te bieden en zelfs geen tijd om voor jezelf te zorgen, terwijl dit juist voor eigenlijk iedereen oh zo belangrijk is.

Dus is het zo gek om autisme te hebben? Ik denk het niet. En als ik eerlijk ben ben ik zelfs blij dat ik autisme heb en dan spreek ik alleen nog maar over mezelf, want nu weet ik waarom ik anders leer en denk. Het is een mooie eigenschap van mezelf om anders te kijken naar bepaalde onderwerpen terwijl die voor mij eigenlijk heel normaal zijn. Ik vind het namelijk heel normaal om soms even te ontspannen, omdat dat gewoon nodig is, ik vind het heel normaal om oplossingen te verzinnen voor een probleem en mij helemaal te verliezen in een onderwerp.

Dus kijk alsjeblieft naar de persoon zelf, praat met diegene, heb geduld en durf je te verliezen in de tijd. Geloof mij je komt al een heel stap verder op weg naar een mooiere samenleving.

Lieve mensen van deze bijzondere wereld,

Als je autisme hebt, kan het lastig zijn om je grenzen aan te geven. Het begint er al mee dat je ze
moet voelen. Dat je waarschuwingssignalen – zoals lichaamssensaties, emoties, gedrag of een
verminderde concentratie – opmerkt. En als je al op tijd voelt dat je overprikkeld raakt, hoe geef je
dat dan adequaat aan?

Dit stond in 1 van de artikelen die ik tegenkwam toen ik op zoek was gegaan naar of er een verband zit tussen sub assertiviteit en autisme en dan met name voor vrouwen met autisme.

En wat bleek? het had zeker een verband met elkaar. Zoals hierboven beschreven moet je om assertief je grenzen aan te geven ten eerste voelen dat je lichaam je waarschuwingssignalen afgeeft, vervolgens dien je naar deze waarschuwingssignalen kunnen luisteren, weten waar het vandaan komt om vervolgens hiernaar te handelen. Pfioeee wordt je ook al moe? Ik in ieder geval wel bij het opschrijven ervan haha.

Ik zelf heb al best lang moeite met mijn grenzen aan te geven en ben hier best wel lang voor aan het trainen. Ik weet daardoor als geen ander hoe het is om totaal te bevriezen en niet te weten waar die signalen vandaan kunnen komen. Vaak begin ik pas achteraf terug te reflecteren: waardoor voelde ik mij zo etc. Er is ook een tijd geweest dat ik mijn lichamelijke signalen volledig kon afsluiten, zodat ik mij kon aanpassen aan mijn omgeving of er meer voor een ander kon wezen, tenminste zo dacht ik: ik ben niet belangrijk een ander wel.

Om terug te komen op mijn interview waar ik al eerder een blog over geschreven had: toen ze vroeg hoe ik merkte dat ik overprikkeld was vond ik dat ook heel lastig om over na te denken, ik had dit stukje uitgezet terwijl ik wel degelijk wist dat ik snel overprikkeld kon raken.

Zo is het bij veel vrouwen met autisme niet anders. Dit staat er in een wetenschappelijk artikel over waarom het lastig is om autisme te diagnostiseren bij vrouwen: Meisjes werden al op vroege leeftijd aangeleerd om zich sociaal voort te bewegen: als een meisje getroost diende te worden was je lief voor dit meisje, gaf je haar een knuffel. Dit wiste het meisje met autisme zich makkelijk aan te leren. Ze zoog alles wat er in haar omgeving gedaan of gezegd werd en nam het als het ware zo over dat het net leek alsof er niks aan de hand was.

Mensen en in dit geval vrouwen hebben zich daardoor geleerd zich zo aan te passen aan de omgeving dat ze die signalen/waarschuwingssignalen van hun lichaam hierdoor niet meer kunnen opmerken, en als ze die dan al opmerken hoe moet je er dan naar handelen zonder iemand anders te kwetsen? Vaak speelt er ook veel perfectionisme een rol: ik wil het goed doen, maar hoe moet ik dat dan doen?

Ik denk dat het een belangrijk onderwerp is om bespreekbaar te maken, en dan met name om aan te kunnen wat de consequenties kunnen zijn van het niet op tijd aangeven van je grenzen en het met moeite kunnen zien of iemand het meent wat die aangeeft, of hier juist een grapje over maakt.

Is er iemand die deze blog leest en die zich hierin herkent. Misschien heb jij zelf ook wel autisme en ben je een vrouw? zo ja het lijkt mij geweldig om met jou in contact te kunnen komen en ervaringen onderling te kunnen delen. Ik doe namelijk een onderzoek naar vrouwen met autisme en de vele vraagstukken die ik binnen deze doelgroep tegenkom. Ik ben benieuwd naar jou aandeel hierin.